ضربه‌ي عاطقي

بيچاره پژ، ديروز و در آخرين روز فروردين ماه، از ياري كه دو سال و نيم -به قدر اختلاف سنشان؛ سي ماه- به اميدش و به خاطرش كار كرده بود و تلاش كرده بود و در برابر همه خوبي ها و بديها ايستاده بود، با چشماني تر و گلويي گرفته خداحافظي كرد. به قول يار اين به نفع هر دوشان است و پژ هميشه به يار احترام مي‌گذاشت، حتي اگر در مسير اشتباه هم مي‌رفت، براي اولين بار اجازه مي‌داد برود و تجربه‌اش را خود بياندوزد و تنها در كناري مي‌ايستاد تا اگر نيازي فوري پيش آمد، دستش را بگيرد.
غم سنگيني است كه پشت پژ خم كرد و به بستر مبتلايش ساخت. تنها خوشي‌اش اين است كه همانگونه زيبا كه با يار پيمان بست، به همان زيبايي نيز و با تفاهم و رضايت، از هم جدا شدند. خواست يار بود، ولي شايد درست جز اين نبود.
با بهترين آرزوها از هم جدا شدند و مي‌دانستند پس از اين باز اگر هم ببينند، يكي‌شان آقاي پژين خواهد بود و ديگري خانم يارين. بغض گلو بد چيزي است. تجربه‌اي بس تلخ بود.
حال پژ مانده و دنياي پهناور تنهايي خويش. نمي‌داند چه خواهد كرد و به كجا خواهد رفت ليك بايد برخيزد و به جريان زندگي باز گردد كه به يار مي‌گفت: «قافله‌ي زندگي بي من و تو نيز به راه خود ادامه مي‌دهد، كسي منتظر ما نمي‌ماند» و جا ماندن از اين قافله جبران ناشدني است.
حال كه نزديك امتحاناتش است و بايد درس بخواند، بعد هم تا ماهها بايد كار كند تا بتواند قرض يار را پس دهد. پس از آن شايد به سراغ سازي برود. شايد همدم بي‌كسي‌اش باشد.