اقلیت

با دوست عزیزی آشنا شدم که جزو اقلیتهای مذهبی بود. بعد از کمی حال و احوال و پیش از اونکه خیلی دوستی‌مون بخواد محکم بشه بی مقدمه گفت:
- ببین من ... هستم ها! اگه میخوای باهام صحبت نکنی همین الان بگو
- داری فحش میدی‌ها!...
با چند تا جمله‌ی کوتاه، درست و حسابی بهش تفهیم کردم که به هیچ وجه برام مهم نیست که دین و مذهبش چیه و مهم اینه که آدم خوبی باشه و از این حرفها. ولی خب مثله همیشه قضیه در ذهن خودم ادامه پیدا کرد. «ببین چقدر ما مردم او رو که یکی از هموطنانمون ولی با نظری متفاوت از ما بوده رو اذیتش کردیم و باهاش بد برخورد کردیم که هنوزم که هنوزه با اینکه چند ساله از ایران رفته، خاطره‌ی اون برخوردهای بد از ذهنش پاک نشده و همچنان ناخودآگاه خودش رو...»
اینجور جاهاست که از دینم، مذهبم، ملیتم و از هرچه به واسطه‌ی این فرهنگ بهم تعلق داره، شرمنده میشم.