ارتحالیدی

دیروز صبح در هوای فوق‌العاده مطلوب و بهاری "ارتحالیدی" با دو تا از دوستان، عازم کوهستان شدیم. ساعت حدود نه بود که از دربند شروع کردیم و پس از صرف غذا در "آبشار سوتک" به بیراهه زدیم و تقریبا گم شدیم؛ ولی سرانجام پس از کلی بالا و پایین رفتن و از قله به دره و از دره به قله کشیدن، از ایستگاه پنج توچال سر در آوردیم. ساعت نزدیک سه بود و آخرین دقایق کار تله‌کابین؛ چون خیلی خسته بودیم، ریسک نکردیم و فورا سوار شدیم و تا ایستگاه دو پایین آمدیم. آنجا اما یک ساعتی نشستیم و خوردیم و گفتیم و خندیدیم و بعد آرام آرام پایین برگشتیم و راهی منزل شدیم. در راه برگشت، تماشای باران و رعد و برق که بر تهران می‌بارید و می‌زد واقعا زیبا بود و لذت بخش بود.
-
صبح که می‌خواستیم از خانه درآییم تقریبا مطمئن بودم که تمامی امکانات تفریحی شهر باید تعطیل باشد. ولی نه فقط تمامی بوفه‌های کوه باز بود، که حتی تله‌کابین هم کار می‌کرد و این در حالی است که همین چند ماه پیش، در روز عاشورا، که دو نفری رفته بودیم توچال، نه فقط همه جا بسته بود -بخوانید به زور بسته شده بود- که تنها بوفه‌ی بازی هم که پیدا کردیم -که البته درش بسته بود ولی وقتی صاحب بوفه را دیدیم، اشاره داد که بیایید تو!- با ترس و لرز دو تا چایی دستمان داد و حتی اجازه نداد دقیقه‌ای آنجا بنشینیم «اگه بفهمن امروز باز کردیم، در اینجا رو تخته می‌کنن».
به این نتیجه‌ی روشن رسیدم که دیگر حکومت هم به خوبی متوجه شده است جز خودیها و کاروانهای خودساخته‌ی راهیان نور و هیاتهای مثلا مردمی و البته جمعی معدود از مردم عادی که به هر دلیلی همچنان به امام خمینی علاقه دارند -خواه دلیل ارادت قلبی باشد یا دریافت وام قرض‌الحسنه یا حتی فقط به خاطر شکم و صرف چند وعده غذای رایگان- دیگر کسی برای این روز و این موضوع، تره‌ای هم خرد نمی‌کند.