سفر

آدمهايي كه زود بزرگ مي‌شوند، فرصتي بچگي كردن نمي‌يابند و آنهايي كه زود گرفتار روزمرگي و چه كنم‌هاي زندگي مي‌شوند، فرصت جواني كردن را هم از دست مي‌دهند. حال اين به گونه‌اي داستان من است!
آهنگ سفري كردم كه هنوز نمي‌دانم از كدامين سوي است و حال و هوايش چيست، فقط منزل آخر را در نظر دارم كه دو هزار كيلومتري از اينجايي كه نشستم، دورتر است! اگر وقت بيشتري داشتم يا مي‌توانستم زودتر اين سفر را آغاز كنم، احتمالا با برنامه‌تر از اين مي‌شد ولي حالا كه فرصتم نيست و بايد تا هشت روز ديگر آماده به كار شوم، فقط كوله‌اي جمع كردم كه بروم!
سفر هميشه خطر است و شيريني‌اش هم درين است. وليك به راه زدنهاي بي پناه قدري پردردسرتر است. اگر خبري ازمان نشد، حلال بفرماييد!
--
پژ

پ.ن
همين الان فهميدم كه اين پنجاهمين پست وبلاگ نوپايم است!